・charyzmat SIÓSTR EUCHARYSTEK・
Ojciec Założyciel bł. Jerzy Matulewicz specyfikę naszego Zgromadzenia zawarł już w samej jego nazwie «Zgromadzenie Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii». Tu uwidacznia się troska Założyciela o szczególny związek sióstr z Wieczernikiem i tajemnicą Eucharystii. Nasza wspólnota rodzi się z tej właśnie tajemnicy i ma rozwijać się w duchowej atmosferze Wieczernika.
Zaszczytnym więc obowiązkiem każdej siostry Eucharystki jest to, by umysłem i sercem wejść w atmosferę Wieczernika, zgłębiać ją i przyjąć prawdę, że jeżeli mamy owocnie służyć Jezusowi w Kościele to Eucharystia winna być ośrodkiem — centrum życia osobistego każdej Siostry, a jednocześnie źródłem życia duchowego naszych wspólnot zakonnych.
Prymat miłości w naszym życiu i posługiwaniu
Bóg, który jest samą Miłością, czyni Wieczernik wspólnotą miłości, a Ostatnią Wieczerzę — ucztą miłości. I chociaż jest to ta sama ofiara, którą nazajutrz złoży Jezus na krzyżu, w Wieczerniku odbywa się ona przy stole Eucharystycznym, we wspólnocie Dwunastu, którzy razem z Jezusem trudzili się głosząc Ewangelię i miłość Ojca.
Chrystus umywający apostołom nogi, przykładem własnej służby pokazuje, jak żyć miłością, jak tę miłość nieść światu. Przykazanie miłości i program świętości nakreślony przez Chrystusa w Wieczerniku odnosi się nie tylko do apostołów, ale także do każdej siostry Eucharystki.
Wpatrzone w służebną postawę Chrystusa siostry mają odznaczać się stałą gotowością do służenia Bogu, Kościołowi i każdemu człowiekowi, który potrzebuje pomocy.
Ikona Wieczernika jest zaproszeniem do «umywania nóg» i głęboko wpisuje się w nasz charyzmat. «Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich» (J 15,13). Siostry stale wsłuchują się w te słowa Jezusa by usłyszeć je przede wszystkim własnym sercem. Jezus uczy miłości bezwarunkowej i radykalnej, aż do zatracenia swego życia i wydania go za zbawienie bliźnich.
W Eucharystii zawarte są wszystkie największe i najgłębsze przejawy miłości: miłość ukrzyżowana, miłość jednocząca, miłość wielbiąca, miłość kontemplacyjna. Z Eucharystii rozumianej, jako Miłość i znajdującej się w samym środku życia rodzi się ostatecznie cały charyzmatyczny styl naszego życia zakonnego. A im żywsza jest wiara eucharystyczna w siostrach, tym głębsze jest ich uczestnictwo w życiu Kościoła poprzez świadome przylgnięcie do misji, jaką Chrystus powierzył swoim uczniom.
Takie słowa skierował do Zgromadzenia Ojciec Założyciel w jego pierwszych Konstytucjach: «Szczególniejszą i coraz doskonalszą miłością siostry będą otaczały Chrystusa Pana w Najświętszym Sakramencie, starając się wciąż coraz lepiej Chrystusa poznawać i naśladować, duchem Chrystusa się przejąć i kierować, Królestwo Chrystusa ze wszystkich sił rozszerzać, Chrystusa we wszystko wnosić».
Analogiczny tekst znajdujemy w punkcie szóstym odnowionych Konstytucji Zgromadzenia: «Ośrodkiem życia duchowego oraz działalności apostolskiej całej wspólnoty i poszczególnych członkiń jest Jezus Chrystus w tajemnicy Eucharystii. Siostry starają się stale coraz lepiej Go poznawać, naśladować i miłować, żyjąc na co dzień Jego duchem».
Eucharystia przestrzenią kształtowania autentycznej ofiary ze swojego życia
Miłość wypowiada się darem, a dopełnieniem jest ofiara. Nie można mówić o miłości bez daru i bez ofiary. Eucharystia uobecnia Tego, któremu siostra Eucharystka oddała życie we wszystkich jego wymiarach:
♥ w ofierze, w której uczestniczy i w której każdego dnia, od nowa otrzymuje dar miłości złożony na ołtarzu krzyża;
♥ w uczcie, w której przyjmuje Chrystusa jako pokarm i siłę na drodze realizacji powołania;
♥ w nieustannej obecności w tabernakulum Tego, którego może adorować i przychodzić do Niego ze wszystkimi swoimi radościami i smutkami.
Ojciec Założyciel właśnie w tym duchu napisał do s. Wandy Jeute: «Staraj się coraz bardziej obumierać sobie, swojemu „ja”, a żyć jedynie dla Boga, dla Jego sprawy, dla Zgromadzenia. Bez ofiary i zaparcia się nie ma prawdziwej miłości. Nie bój się złożyć siebie w ofierze Bogu i Zgromadzeniu. Siła owocu przyniesiesz. (…) Bez cierpień i trudów nie ma życia. Toteż Pan Jezus kazał nam zaprzeć się siebie, wziąć swój krzyż na każdy dzień i pójść za Nim».
Duch ofiary został wpisany w charyzmat sióstr Eucharystek, również przez przykład Założyciela, który spełniał swoją posługę w Kościele w duchu pokory i służby, porównując siebie do ścierki, która po wykonaniu zadania nie jest już nikomu potrzebna; do świecy, która spala się dla chwały Bożej.
Kolejną konsekwencją związku sióstr Eucharystek z Wieczernikiem i Eucharystią jest duch pokoju i jedności. Jest on jednym z istotnych elementów naszego charyzmatu. Chrystus modli się: «Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś» (J 17, 20 – 24).
Eucharystia jest nie tylko znakiem, ale również przyczyną i źródłem jedności między nami. «Ponieważ jeden jest chleb, przeto my liczni tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba» (1 Kor, 10, 17). To w Komunii świętej realizują się w pełni słowa Chrystusa: «Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno» ( J 17, 23). Eucharystia jednoczy nas — członki Jego Mistycznego Ciała. Dzięki niej stajemy się «jedno» w Chrystusie Jezusie. Komunia święta jest pełnią miłości Boga i bliźniego. Spożywanie z tego samego Chleba Eucharystycznego wymaga od nas, abyśmy nawzajem dla siebie były chlebem.
Siostra Eucharystka w szczególny sposób jest zobowiązana do podtrzymywania oraz szerzenia ducha jedności i pokoju, ponieważ «Duch Chrystusa w Eucharystii to duch miłości, jedności i pokoju. Przy łamaniu Chleba Eucharystycznego, uczestnicząc w sposób rzeczywisty w Ciele Pańskim, wznosimy się do wspólnoty z Nim i nawzajem ze sobą. Jednocząc się z Chrystusem siostry starają się również o miłość i jedność we własnych wspólnotach oraz umiłowanie wszystkich ludzi; usiłują też w miarę możności przyczynić się do dzieła zjednoczenia chrześcijan».
Postawa dziękczynienia i uwielbienia
Kolejną charakterystyczną cechą, wpisaną w charyzmat Zgromadzenia, jest postawa dziękczynienia i uwielbienia. Modlitwa uwielbienia i dziękczynienia, jak również trwanie w jej duchu podczas codziennych wydarzeń życia, znajduje swe źródło w tajemnicy Eucharystii, która jest najdoskonalszym dziękczynieniem i uwielbieniem Boga przez Jezusa Chrystusa wydającego się w ofierze za zbawienie każdego człowieka. Dokonuje się ono podczas Uczty Eucharystycznej, a swoje przedłużenie znajduje w adoracji Najświętszego Sakramentu.
Siostra Eucharystka jest w sposób szczególny zaproszona do trwania w postawie uwielbienia i dziękczynienia. Moc do nieustannej modlitwy ma czerpać z codziennej adoracji Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie jednocząc swoje serce z Sercem Jezusa.
Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim «sztuką modlitwy», jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości?
Św. Alfons Maria Liguori napisał: «Wśród różnych praktyk pobożnych adoracja Jezusa sakramentalnego jest pierwsza po sakramentach, najbardziej miła Bogu i najbardziej pożyteczna dla nas». Wspólnota chrześcijańska, która chce doskonalej kontemplować oblicze Chrystusa nie może zaniedbać pogłębiania tego aspektu kultu eucharystycznego, w którym znajdują przedłużenie i mnożą się owoce komunii z Ciałem i Krwią Pana».
Służebnica Jezusa w Eucharystii, świadoma wagi swego wybrania, winna starać się każdego dnia kontemplować Oblicze Chrystusa podczas adoracji, aby trwając przy Źródle Bożego Miłosierdzia uobecniać Go we współczesnym świecie. Siostry są wezwane do naśladowania Jezusa w Eucharystii i kształtowania stylu własnego życia i działania na wzorze Mistrza, żyjącego w ukryciu, pokorze i poddaniu sakramentalnych postaci, oddającego się całkowicie ludziom.
Najważniejszym zadaniem jest «dzień po dniu coraz lepiej poznawać, naśladować i miłować Jezusa żyjącego w Eucharystii oraz żyć na co dzień Jego duchem».
Powołaniem Siostry Eucharystki jest uwielbianie Jezusa w imieniu tych, którzy Go nie wielbią; składanie dziękczynienia w imieniu tych, którzy nie okazują Mu wdzięczności; przepraszanie za tych, którzy nie przepraszają i miłowanie za tych, którzy Go nie kochają.
Modlitwa uwielbienia i dziękczynienia nie kończy się w godzinie codziennej adoracji. Ona jest jakby akumulatorem, który zasila każdą siostrę do trwania w postawie uwielbienia i dziękczynienia podczas codziennych obowiązków, spotkań i odpoczynku. Siostra Eucharystka winna być niejako orantką, która nieustannie śpiewa Bogu pieśń chwały w imieniu całego stworzenia i każdego człowieka.
Przez profesję zakonną w naszym Zgromadzeniu Chrystus w tajemnicy Eucharystii ma być jedynym sensem istnienia każdej Siostry Eucharystki i to winno być źródłem szczęścia sióstr.
S. Hanna Murawska SJE
Zawiszy 3
pruszków
22 758 79 08
eucharystki@op.pl